Imme Scheffer

Imme: “Ik heb op ArtEZ in Arnhem aan de opleiding Docent Theater gestudeerd, waar ik ben opgeleid als theater docent/ theatermaker. Zonder Theater Bonhoeffer denk ik dat ik nooit voor de opleiding gekozen had die ik nu doe. Ik heb mij tijdens de tijd die ik als leerling bij Theater bonhoeffer heb doorgebracht heel erg ontwikkeld op het gebied van theater. Ik ben beter gaan acteren en heb de in’s en out’s van de theaterwereld geleerd. Ik heb geleerd hoe ik mijzelf kan zijn en ik heb geleerd om dat gene te doen wat ik echt leuk vind: theatermaken. Ik ben de tijd die ik als leerling bij Theater Bonhoeffer heb gehad nooit vergeten, de mensen die ik heb leren kennen zal ik altijd blijven onthouden en vooral de herinneringen die wij samen gemaakt hebben. Toen ik als brugklasser mee mocht doen aan Circus Bonz, wist ik al dat ik ook bij “die leuke groep mensen” wilde horen. Ik was bij een aantal repetities geweest en tijdens de voorstellingen zag ik hoe iedereen helemaal zichzelf was en volop aan het genieten was van die hele week. Dit wilde ik ook, dus ging ik auditie doen. Ik kan al mijn audities nog goed herinneren, de eerste auditie die ik deed was voor Rock the Boat, ik was super zenuwachtig, maar ik wilde er alles aan doen om door de auditie te komen. Ik wilde niets liever dan bij de theatergroep komen en dat kreeg de jury ook te horen. Ik was door, en ben nooit meer weggegaan. Bij Rock the Boat speelde ik een tienermeisje uit de jaren 60, dat was heel leuk om te spelen. De band speelde super goed en zo kon ik mij dus heel goed inleven. Na Rock the Boat mocht ik ook meespelen met Follow Me. Tijdens het proces bij allebei de voorstellingen werden we een enorm hechte groep. Als de première, waar je het hele jaar naartoe werkt, voorbij is en goed is gegaan. Dat is zo’n goed gevoel wat je dan hebt met de hele groep!

Wat ik ook nooit zal vergeten zijn die kleine momenten op de donderdagmiddag. Met zijn alle voor het eerst in kostuum, gekke scenes maken, op studiedagen of op zondagen de hele school voor onszelf hebben, scenes maken tijdens de nummers die wij in het begin (en soms ook nog op het einde) verschrikkelijk vonden, maar het deden omdat Ellen het mooi vond. Eén van die scenes was bijvoorbeeld op het nummer “What make’s a good man” tijdens de voorstelling A Coded Mind. We moesten een machine zijn en allemaal rondjes draaien, die scene is volgens mij elke week veranderd, met stoelen, zonder stoelen, linksom draaien, rechtsom draaien of toch weer allemaal anders. Wij als spelers wisten het soms niet meer en Ellen denk ik ook niet, zulke dingen waren soms frustrerend maar ook heel leuk, omdat we er toch altijd samen uit kwamen. Uiteindelijk werd het echt een toffe scene en wisten we allemaal precies wat we moesten doen. De voorstellingen die we maakten waren van ons, die hadden wij gemaakt en daar waren we supertrots op.”