Rol in Theater Bonhoeffer: Geluidstechnicus, acteur (sinds Follow Me) en editor van de productiefilms
Meegedaan aan theaterproducties: Sinds Phileine Zegt Alles als geluidstechnicus. Daarna ook acteren: Follow Me (Ron Jansen), Brothers in Arts (Oliver Specht) en A Coded Mind (Alan Turing senior).
Werk: Technisch onderwijsassistent (TOA)
Dave heeft veel betekend voor Theater Bonhoeffer en het geluid op het Bonhoeffercollege. Hij heeft het hele geluidssysteem uitgebreid en verbeterd. Sinds hij op het Bonhoeffercollege werkt, is hij bezig met het geluid. Ook bij onze theaterproducties is hij bezig met geluid, maar ook is hij de editor van onze productiefilms. Bij Follow Me begon Dave met acteren. Ron Jansen was een mooie rol voor, onder de leerling bekende, coole Dave.
Ondanks dat hij vanaf 2014 als acteur mee speelde deed hij ook nog veel achter de schermen! Het opbouwen van het geluid, de geluidsontwerpen maken, inkopen voor geluidapparatuur, het editen van de films en dus ook het acteren, was voor hem nooit te veel geweest.
“Theater Bonhoeffer! Ieder jaar weer een totaal andere voorstelling. Vorig schooljaar was het Follow Me. Daar heb ik veel plezier aan beleefd en veel van geleerd. Iedereen heeft er keihard aan gewerkt en dat komt ook doordat iedereen erg gemotiveerd was. En dat merkte ik vanaf de eerste repetities al. Voor mij waren er een heleboel dingen nieuw. Bijvoorbeeld de speltraining. Toen ik dat voor het eerst deed was dat even een raar moment, dan moet je even de ‘docent’ in jezelf uitschakelen. Ik moest de leerlingen als acteurs gaan zien, en niet meer als leerlingen van het Bonhoeffercollege. Dan moet je die dus anders benaderen. En daarna speelde ik docent Ron Jansen en moest die acteurs weer gaan zien als leerlingen in zijn klas. Ik vond het leuk om met collega’s en leerlingen nauw samen te werken om de personages en scenes zo goed mogelijk te krijgen. We hebben ook best veel gelachen! Om de tekst in mijn hoofd te krijgen sprak ik het script in en beluisterde dat op de fiets van en naar school. Soms sprak ik de tekst hardop uit tijdens het fietsen en dan zag je sommige mensen raar kijken. Ook zat ik vaak ’s avonds op de bank hele scenes te oefenen met mijn vrouw. Die vond het erg tof de uiteindelijke voorstellingen te zien. De puzzel viel steeds meer inelkaar. Dat vond ik ook van het personage wat ik moest spelen. In het begin vond ik nog een heleboel onduidelijk rond het karakter Ron Jansen, maar na verloop van tijd kwam dat steeds meer op zijn plaats terecht. Als tijdens de repetities bleek dat er iets niet helemaal lekker liep zoals tekst of handelingen, werd dat meteen aangepast. De scenes werden zo steeds vloeiender en duidelijker. Maar er waren voor mij best nog een paar drempels waar ik overheen ging. Maar kortom, het was een top ervaring.”